|
|
کد مطلب: 118857
۱۰ توصيه براي تربيت فرزندان با حيا
تاریخ انتشار : 1393/06/22 18:42:56
نمایش : 1317
از بدو تولّد بايد مراقب فرزند بود. امام سجّاد عليه السلام از هنگام به دنيا آمدن فرزند، مراقبت خود را شروع مى کرد.
 به گزارش پايگاه خبري تحليلي پيرغار، همانگونه که در روابط ميان همسران تأکيد مي شود، در روابط ميان والدين و فرزندان نيز رابطه مبتنى بر حيا، بهترين الگوى ارتباطى است. مبناى ترس، والدين و بخصوص پدر را بعنوان منبع قدرت و شايد ظلم، مطرح مى کند و مبناى طمع، آنها را به عنوان منبع تأمين خواسته. امّا مبناى حيا، والدين را به عنوان انسان هاى دوست داشتنى و کانون عشق و احترام، معرّفى مى کند.
يکى از مسايل ديگر، اين است که؛ چه بايد کرد تا فرزندان باحيايى داشته باشيم؟ مواردى وجود دارد که مى تواند در باحيا بودن فرزندان، مؤثّر باشد. در ادامه به برخى از اين موارد، اشاره مى شود:
اول) اين امر از ازدواج و مرحله انعقاد نطفه آغاز مى گردد. بر اساس احاديث، ازدواج پاک، يکى از عوامل باحيا شدن فرزند است. فرزندى که از راه نامشروع متولّد شود، بى حيا خواهد شد. همچنين فرزندى که نطفه اش در حال ناپاکى مادر منعقد شده باشد، بى حيا خواهد بود. گاهى نيز ممکن است شيطان در انعقاد نطفه، مشارکت کند که نتيجه آن، بى شرمى فرزند است. بنابراين، رعايت نکاتى که براى هنگام انعقاد نطفه سفارش شده، در حياى آينده فرزند، مؤثّر خواهد بود.
دوم) دوران باردارى، دوران بسيار حسّاسى است. ريشه هاى باحيايى و بى حيايى را در اين مرحله نيز مى توان پيدا کرد. رعايت حيا از جانب مادر، تأثير زيادى بر جنين خواهد داشت. بى حيايى در گفتار و در ارتباط با نامحرم، شرکت در محافل لهو و لعب، گوش کردن به موسيقى هاى حرام، ديدن تصاوير و فيلم هاى سکس، خواندن رمان هاى سکس و کارهايى از اين قبيل، مى تواند تأثيراتى منفى بر حياى جنين داشته باشد و برعکس، رعايت حيا در گفتار و رفتار، شرکت در جلسات مذهبى، خواندن يا گوش کردن به قرآن و مناجات، ذکر خدا را بر لب داشتن، مطالعه کتاب هاى مذهبى و سودمند و … از امورى هستند که مى تواند در حياى جنين، تأثير مثبت داشته باشد.
سوم) از بدو تولّد بايد مراقب فرزند بود. امام سجّاد عليه السلام از هنگام به دنيا آمدن فرزند، مراقبت خود را شروع مى کرد. امام باقر عليه السلام نقل مى کند که هر گاه هنگام ولادت فرزندى مى رسيد، پدرم همه زنانى را که حضورشان ضرورتى نداشت، از اتاق بيرون مى کرد تا نگاه کسى به عورت او نيفتد. امام صادق عليه السلام نيز فرموده که بهتر است همه چنين کنند .
چهارم) نامگذارى نيز در حياى فرزندان، تأثير دارد. فرزندى که نام يکى از اولياى دين را دارد، رابطه اى بين خود و او حس مى کند و لذا سعى مى کند خود را به آن شخص، نزديک سازد و به نوعى، خود را در محضر او مى داند. اين مى تواند سبب شرم وى شود و او را از انجام دادن کارهاى ناروا، باز دارد. البته اين امر، متوقّف بر اين است که والدين، فرزند خود را به اين نکات، توجّه دهند. در روايتى آمده است که روز قيامت، شخصى را مى آورند که نام او محمّد است. خداوند به وى خطاب مى کند: «تو که همنام حبيب من هستى، شرم نکردى که عصيان مرا مرتکب شدى و حال آنکه من، شرم دارم تو راکه همنام حبيب منى، عذاب کنم ؟!» در اين روايت، خبر به خوبى روشن است که اگر نامگذارى به درستى انجام شود و به فرهنگ همراه آن توجّه گردد، چه تأثيرى مى تواند در زنده کردن حيا داشته باشد و به همين جهت در فرهنگ اسلامى، توجّه زيادى به نامگذارى شده و نام نيک، يکى از حقوق فرزندان، دانسته شده است.
پنجم) آشنا کردن نوزاد با روحيه معنوى، نقش مهمّى در پرورش حيا خواهد داشت. با شعر خواندن براى کودک و آشنا کردن او با نواى دلنشين قرآن و … مى توان در اين راه قدم برداشت.
ششم) جدا کردن محلّ خواب کودک از والدين، يکى ديگر از اقدامات مهم در اين زمينه است. اطّلاع يافتن کودک از روابط جنسى والدين، عامل مهمّى در انحراف و بى حيا شدن وى دارد. در روايات آمده است فرزندى که شاهد چنين امورى باشد و يا حتّى صداى نفس والدين را در آن حال بشنود، ممکن است به فساد، کشيده شود. بنابراين، جداسازى محلّ خواب کودکان از والدين و مخفى بودن روابط جنسى آنها نقش مهمّى در حفظ حياى فرزندان دارد. همچنين رعايت عفّت کلام و پرهيز از شوخىهاى جنسى و به زبان آوردن امور جنسى در حضور فرزندان نيز تأثيرگذار خواهد بود.
هفتم) جداسازى محلّ خواب کودکان از يکديگر نيز عامل پيشگيري از بي حيايي است. هنگامى که کودکان به سن تميز و تشخيص مى رسند، بهتر است محلّ خواب آنان از يکديگر جدا باشد و در يک تشک يا تخت نخوابند. اين مسئله، اختصاص به جنس مخالف ندارد، بلکه محلّ خواب دختر از پسر و دختر از دختر و پسر از پسر بايد جدا باشد. اين کار، اقدامى ايمنى بخش است که حيا و عفاف آنان را حفظ مي کند.
هشتم) حيا بر پايه حرمت و کرامت، استوار است. به همين جهت، احترام قائل شدن براى فرزندان و حفظ حرمت آنان و کريم النفس بار آوردن آنان، از اقدامات اساسى در پرورش حياست. بايد به فرزندان، شخصيت داد و از تحقير آنان و توهين به آنان، پرهيز کرد، خطاها و لغزش هاى آنان را به رُخ نکشيد و از سرزنش بيش از اندازه آنان پرهيز نمود. اگر فرزند از رفتار بد خود، پشيمان و شرمنده شد، بايد وى را بخشيد و رفتارش را به فراموشى سپرد. حتى بهتر است براى رفتارهاى ناشايست وى، عذرتراشى کرد و نسبت به اشتباه هاى او تغافل (خود را به غفلت زدن) نمود. ممکن است برخى والدين به محض اين که خطايى از فرزند خود مشاهده مى کنند، کنترل خود را از دست بدهند و به شدت با وى برخورد کرده، آبروى وى را ببرند. اين کار سبب مى شود که وى بيشتر در دامن گناه و فساد بيفتد و راه برگشتى برايش باقى نماند.
نهم) دوستان نيز در باحيايى فرزند، بسيار نقش دارند. آشنا کردن فرزند با دوستان باحيا و دور کردن وى از دوستان ناباب، مى تواند در ايمنى وى و پرورش حيا در او مؤثّر واقع شود.
دهم) استحمام والدين با فرزندان، به نحوى که موجب کنار رفتن پوشش ها شود، بسيار مخرّب است. تا آن جا که ممکن است، بايد سعى کرد کودکان، خود استحمام کنند و يا حتماً پوشش مناسب براى هر دو وجود داشته باشد و به هيچ عنوان، دختر با پدر و پسر با مادر، به حمّام نرود. امام صادق عليه السلام فرموده اند: « مرد با فرزند خود به حمام نرود که در نتيجه، نگاهش به عورت او بيفتد.»
|
|
شهرستان فارسان در یک نگاه |
|
|
خبرنگار افتخاري |
|
google-site-verification: google054e38c35cf8130e.html
google-site-verification=sPj_hjYMRDoKJmOQLGUNeid6DIg-zSG0-75uW2xncr8
google-site-verification: google054e38c35cf8130e.html
|
|
|
|